بدنویسی چنان از اهمیت برخوردار است که هر تحصیل‌کرده‌ای باید کم و بیش با آن آشنایی داشته باشد. بسیاری از افراد ممکن است درواقع بد بنویسند، اما قواعد آن را تنها شنیده باشند. به همین دلیل، این خطر وجود دارد که پس از مدتی نسبت به این سنت شریف بیگانه شوند . نوشتن درباره‌ی بدنویسی در واقع تحت قاعده درآوردن تجربه‌هایی است که طی سال‌ها بدنویسی حاصل آمده یا از آثار دیگران آموخته شده است.

اگرچه در قدیمی‌ترین نمونه‌های نثر پارسی نویسندگان از آوردن شعرهای تازی و حدیث‌ها و آیه‌های قرآن به عنوان تأیید موضوع یا آرایش سخن و نیز از به کار بردن لغت‌های تازی خودداری نمی‌کردند، لیکن با بررسی دقیق نوشته‌های پیش از مغول این واقعیت روشن می‌شود که نویسندگان آن روزگار در نگهبانی از زبان فارسی از نفوذ زیان‌بخش قاعده‌های صرف و نحو تازی کوششی بسزا داشته‌اند.