محمد، که درود خدا بر او و خاندان پاکش باد، یکی از پیامبران بزرگ خداوند است که دین اسلام را به عنوان آخرین و کامل‌ترین دین الهی، برای جهانیان به ارمغان آورد. او که در سال 570 میلادی در مکه به دنیا آمد، در 40 سالگی به پیامبری برگزیده شد و پس از 23 سال کوشش در راه گسترش اسلام، در سال 632 میلادی(یازدهم هجری) در شهر مدینه از دنیا رفت. اکنون نزدیک یک میلیارد و پانصد هزار مسلمان، هر روز بر او و خاندانش درود می‌فرستند، چرا که خداوند در قرآن، او را ستوده و نام محمد نیز به معنای ستوده است.

دکتر محمد مصدق (1261-1345) نخست‌وزیر دولت مردمی ایران و یکی از رهبران جنبش ملی‌کردن صنعت نفت بود. او که از دانشگاه نوشاتل سوییس در رشته‌ی حقوق درجه‌ی دکترا گرفته بود، توانست بر حق بودن مردم ایران را در موضوع نفت در دادگاه لاهه ثابت کند. اما کودتایی که با پشتیبانی انگلیس و آمریکا و همراهی برخی نیروهای داخلی در 28 مرداد 1332 رخ داد، بازگشت دوباره‌ی نظام خودکامه‌ی پهلوی و خانه‌نشینی مصدق را به همراه داشت. با این همه، کار ماندگار او الهام‌بخش جنبش‌های ضد استعماری در منطقه شد.

از دکتر مصدق، دو پایان‌نامه، پنج کتاب، هفت مقاله و شمار زیادی سخن‌رانی، خاطره و نامه بر جای مانده است. او  کتابی با عنوان "کاپیولاسیون در ایران" برای آگاهی مردم ایران از پی‌آمدهای منفی وجود چنین قانونی و نیز برای تشویق دولت ایران به الغای کاپیتولاسیون نوشت. از شگفتی‌های تاریخ ایران است که مصدق، خود برای نخستین بار مسئله‌‌ی کاپیتولاسیون را طرح و به آن اعتراض کرد، اما حسنعلی منصور، نخست وزیر ایران، در 19 آبان سال ۱۳۴۳، مصدق را به امضای قرارداد مصونیت سیاسی نظامیان دولت آمریکا در ایران، متهم کرد.

  پروفسور ناصر ملک‌نیا (1386-1310) استاد سرشناس بیوشیمی و از بنیان‌گذران دوره‌ی دکترای بیوشیمی در ایران بود. او پس از پایان دوره‌ی مهندسی شیمی در ایالات متحده‌ی آمریکا، به فرانسه رفت و دوره‌ی پزشکی و بیوشیمی را در آن جا ادامه داد. بیشتر پژوهش‌های او درباره‌ی ساختمان هموگلوبین و عوامل درگیر در فرآیند پروتیین‌سازی بوده است. کتاب بیوشمی عمومی که با همکاری پروفسور شهبازی نوشت تا کنون 26 بار چاپ شده است. او  نزدیک 36 سال در دانشگاه تهران، تربیت مدرس، دانشگاه آزاد و بسیاری از دانشگاه های سراسر کشور، به تدریس شیوای درس بیوشیمی پرداخت.

  جلال‌الدین محمد مولوی در خراسان به دنیا آمد و نخست به فراگیری علوم متداول آن عصر پرداخت اما دیدارش با شمس تبریزی موجب تحول بزرگی در روح او شد و او را دگرگون کرد. مثنوی معنوی و دیوان شمس دو اثر برجسته‌ و پرآوازه‌ی اوست. معروف است که شیخ فخرالدین عراقی درباره‌ی مولوی گفت:«غریب آمد و غریب رفت.» یعنی هیچکس او را چنانچه بود نشناخت. به راستی نیز چنین است که ما وقتی گفته‌های خود او را با معرفی‌های دیگران تطبیق می‌کنیم، معلوم می‌شود که بیشتر یاران و فرزندان خود مولوی هم او را چنانچه بود نشناخته بودند.

مینوی خرد اندرزنامه‌ای به زبان پهلوی است که افزون بر پندهای نیکو و اندرزهای دینی، دانستنی‌هایی درباره‌ی آفرینش، رویدادهای اسطوره‌ای و رستاخیز در خود دارد. این نوشته دارای یک دیباچه و شصت و دو پرسش و پاسخ است. پرسش‌ها را شخصیتی خیالی به نام «دانا» می‌پرسد و پاسخ‌ها را از «مینوی خرد» (= روح عقل) دریافت می‌کند. این کتاب به کوشش احمد تفضلی به زبان فارسی امروزی برگردانده شده است.