غزاله دختر با استعداد کلاسم را همراه با چند شاگرد دیگر به اتاق خانم مدیر فرستادم که کارهای هنریشان را ببیند و اگر خوشش آمد، تشویقشان کند. دقیقه‌ها گذشت. بچه‌ها برنگشتند. دلم شور افتاد. با خودم گفتم شاید خانم مدیر کارهای بچه‌ها را پسندیده و آن‌ها را به گفت و شنود گرفته است. خودم را با دانش‌آموزان دیگر مشغول کردم. سعی کردم غزاله و بچه‌های همراهش را از یاد ببرم. درسم داشت تمام می‌شد.

نور به قبرش ببارد. معلم خوب و کاردانی بود. بچه‌ها را دوست داشت. خوب درس می‌داد. خوب حرف می‌زد. دلسوز بود. فهم شاگردانش را بالا می‌برد. همه دوستش داشتند. کلاس پنجم ابتدایی معلم ما بود. هم حساب درس می‌داد، هم هندسه درس می‌داد و هم جغرافی. دیکته هم می‌گفت. به انشایمان هم گوش می‌سپرد. علاوه‌بر این، هر وقت فرصتی به دست می‌آورد، حرف‌هایی می‌زد که به دردمان می‌خورد.

حرفه‌ی من این است که ستاره‌ها را صیقل دهم، پرداخت کنم، جلا بدهم و به آسمان زندگی بفرستم. من در دنیایی مملو از حرفه‌های گوناگون، حرفه‌ای شگرف و بالنده دارم. می‌پرسید حرفه‌ی من چیست؟ من ستاره پردازم! حرفه‌ی من خیلی مهم است. اگر می‌خواهید بدانید چقدر مهم است، کافی است شب هنگام به ستارگانی که می‌درخشند و چشمک می‌زنند، نگاه کنید.

بی‌گمان بسیاری از شما دست‌کم یک بخش از مجموعه‌ی تلویزیونی پزشک دهکده را که جمعه‌ها از شبکه‌ی دوم سیما پخش می‌شد، دیده‌اید. در لابه‌لای آن مجموعه‌ی پر بیننده گاهی به نکته‌های آموزشی اشاره می‌شد که بسیار آموزنده است. ژانت معلم تازه‌‌وارد مدرسه‌ی دهکده به عنوان یکی از روش‌های کارآمد تربیتی به تنبیه دانش‌آموزان می‌پردازد، اما دکتر کویین، پزشک دهکده، مخالفت خود را با روش‌های تربیتی ژانت نشان می‌دهد.

وقتی پسرم در را به رویم گشود، پس از سلام و علیکی کوتاه و خسته‌نباشی بلافاصله گفت: معلم‌مان گفته است در مورد "مواد" تحقیق کنید. خوب شد امروز زود آمدید. چون می‌توانم از شما کمک بگیرم. گفتم: آفرین به شما و معلمتان! و پس از صرف یک فنجان چای و کمی رفع خستگی، خودم را آماده کردم به پسرم کمک کنم تا کارش را انجام دهد. گفتم: خوب بگو ببینم معلم علومتان چه گفته و از شما چه خواسته است؟